Najčešći problemi koji se javljaju kod pacijenata nakon moždanog udara su: oduzetost delova tela, gubitak nezavisnosti u aktivnostima svakodnevnog života, promene mišićnog tonusa, narušen balans, poremećaji govora i pamćenja, zanemarivanje delova tela, emocionalne smetnje i drugi.

Klinička slika nakon moždanog udara razlikuje se kod svake osobe, što najpre zavisi od lokalizaciji i veličine oštećenja mozga.

Pacijente nakon moždanog udara najviše brine gubitak mobilnosti, što često rezultira zavisnost od tuđe pomoći kod sprovođenja aktivnosti svakodnevnog života, nastankom psiholoških problema i problemima socijalne reintegracije.

Nakon moždanog udara u stajanju se javlja pojačano posturalno njihanje i nestabilnost najčešće u frontalnoj ravni.

Zbog motoričkih i senzornih deficita nakon moždanog udara, u stajanju dolazi do kompenzacije u obliku njihanja u mediolateralnom smeru. Pojačano mediolateralno njihanje je uzrokovano samom hemiparezom mišića.

Pojačano posturalno njihanje nakon moždanog udara nastaje i kao posledica poremećaja uzoraka prenosa težine, odnosno zbog manjeg prenosa težine i vremenski kraćeg prenosa težine u smeru slabije noge.

Hemiparetičan hod u poređenju sa hodom zdrave osobe ima povećan varijabilitet aktivnosti između nogu. Kod njega dolazi do dužeg iskoraka paretične noge uz produženo vreme faza prednjihanja i njihanja, i produženog vremena samog iskoraka.   To povećanje u odnosu na hod zdrave osobe, uzrokuje slabiji balans u kretanju uz smanjenje brzine hoda.

Osobe s moždanim udarom s blažom asimetrijom imaju neočekivano veću vizualnu zavisnost od onih s većom asimetrijom, zato što kod opsežnijih moždanih udara dolazi do većeg oslonca na paretičnu nogu kroz hiperekstenziju kolena iste noge, koje svojom prevelikom fiksacijom smanjuje njihanje.

Vrlo važan segment je i planiranje rehabilitacije. Lekar fizijatar vodi rehabilitacijski tim, pomaže u razvoju i istraživanju rehabilitacijskih protokola i postupaka, kao i u proceni očekivanog ishoda rehabilitacijskih postupaka uz redovnu proveru rezultata.

Takođe, treba informisati bolesnika, porodicu o planu rehabilitacije, i aktivno ih uključiti u sam proces.

Dokumentacija i rehabilitacijski postupci moraju biti individualno planirani prema potrebama bolesnika.